Κιντσούγκι: η ιαπωνική μέθοδος επανασύνδεσης με χρυσό

Στις δυτικές κοινωνίες υπάρχει η νοοτροπία να κρύβουμε ή να πετάμε τα σπασμένα αντικείμενα – ιδίως εκείνα από πηλό, πορσελάνη ή γυαλί γιατί άλλωστε «ό,τι έσπασε δεν ξανα-κολλά». Ή μήπως δεν είναι η μόνη εναλλακτική επιλογή σκέψης;

Η Ιαπωνική λέξη Κιντσούγκι (κιν=χρυσός και τσούγκι=σύνδεση) αφορά την τεχνική επιδιόρθωσης των κατεστραμμένων (κυρίως) πήλινων και πορσελάνινων αντικειμένων μέσω κόλλησης ή αντικατάστασης των σπασμένων κομματιών με χρυσό, ασήμι ή πλατίνα, αναμειγμένων με λούστρο.

Ιστορικά θεωρείται ότι όταν ο Σογκούν Ασικάγκα Γιοσιμάσα έστειλε μια αγαπημένη κούπα τσαγιού για επισκευή στην Κίνα τον 15ο αιώνα μ.Χ., η κούπα επεστράφη με άσχημα μεταλλικά συρραπτικά, κάτι που ώθησε τους Ιάπωνες τεχνίτες να αναζητήσουν έναν αισθητικά πιο όμορφο τρόπο επισκευής με έμπνευση από άλλη αρχαία τεχνική της χώρας. 

Στην Ιαπωνική αισθητική γενικότερα εκτιμώνται τα σημάδια της φθοράς από τη χρήση ενός αντικειμένου, τονίζοντας ότι οι ρωγμές, τα σπασίματα και οι επισκευές αποτελούν απλώς γεγονότα της πορείας ενός αντικειμένου

Η φιλοσοφία αυτή του Κιντσούγκι έχει βρει απήχηση και στη Δύση ως η νοοτροπία όπου δεν χρειάζεται να κρύβονται ή να καλύπτονται οι ζημιές αλλά όπου η επισκευή φωτίζεται κυριολεκτικά με ένα πολύτιμο μέταλλο ως μέσο ενσωμάτωσης και αποδοχής της αλλαγής με ευαισθησία και λεπτότητα. Έτσι, μέσα από την τεχνική αυτή οι ρωγμές παίρνουν μια άλλη διάσταση, κυριολεκτικά αλλά και μεταφορικά, δημιουργώντας ανάμεικτα και πολύπλοκα συναισθήματα όπως αυτά της θαλπωρής για το τραύμα και της ιστορίας του αλλά και του θαυμασμού για την επιδιόρθωσή του. Το τελικό αποτέλεσμα έχει να κάνει με κάτι πιο ανθεκτικό αλλά και συνάμα πιο πολύτιμο.

Σύμφωνα με τους τεχνίτες Κιντσούγκι σήμερα, το αποτέλεσμα σχετίζεται με την αναζήτηση της Αρμονίας και της Ισορροπίας, μέσω της αναγνώρισης του τραύματος, του ραγίσματος, του σπασίματος ως μέρος της ιστορίας του και ανάδειξής του με χρυσή επισκευή που προκαλεί θαυμασμό, το συναίσθημα αυτό που νιώθει κανείς όταν παρατηρεί ένα έργο και συνειδητοποιεί την αξία του. 

Εσείς; Ποια «ρωγμή» θα αναδείξετε σήμερα; Και τι υλικό θα αποφασίσετε να χρησιμοποιήσετε;